[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Moje plany zależą od nastroju  powiedziałem
komitymi manierami kryła się desperacko nieszczęś­
lekkim tonem, próbując powstrzymać gorycz.
liwa kobieta. Nigdy nie byłem cierpliwym ani szlache­
- Zazdroszczę ci wolności  westchnęła, podcho­
tnym człowiekiem, ale przy niej stawałem się jednym
dząc do swego portretu rozpiętego na sztalugach.
258 259
- I talentu. Ujrzałeś we mnie rzeczy, których nie
mam.
- Nie zdołałem ujrzeć wszystkiego, co w sobie
masz - sprostowałem. - Niektórych rzeczy nie da się
utrwalić na płótnie.
- Jak nazwiesz ten obraz?
- Bianca. To zupełnie wystarczy.
ROZDZIAA
CZWARTY
Zapewne zrozumiała wtedy moje uczucia, choć
sam przed sobą nie chciałem się do nich przyznać.
Gdy na mnie spojrzała, w jej oczach pojawiło się coś
dziwnego. Zaraz jednak cofnęła się, jakby ze skraju
Coco Calhoun McPike nigdy nie zdawała się
przepaści.
na przypadek, a w dodatku z jej horoskopu na
- Pewnego dnia staniesz się sławny i ludzie będą
ten dzień wynikało, iż powinna aktywnie włączyć
cię błagać o obrazy.
się w sprawy rodzinne i odwiedzić starego znajo­
Nie mogłem oderwać od niej oczu. Wiedziałem, że
mego. Uznała, Ĺźe połączy te dwie sprawy, skła­
być może więcej jej już nie zobaczę.
dając nie zapowiedzianą wizytę Holtowi Bradfor-
- Nie maluję dla sławy.
dowi.
- I dłatego jest ci ona pisana. A gdy tak się stanie,
Pamiętała go jako ciemnowłosego chłopaka o pło­
ja będę wspominać to lato. Do widzenia, Christianie.
miennym spojrzeniu, który dostarczał do Towers
Odeszła między skałami, pośród dzikich traw
homary i włóczył się po wiosce, szukając kłopotów.
i kwiatów wznoszących się do słońca.
Przypomniała sobie również, że kiedyś pomógł jej
zmienić koło, gdy stała na poboczu drogi, zastanawia­
jąc się, ktĂłry koniec lewarka podkłada się pod samo­
chĂłd. Sztywno odmĂłwił wĂłwczas przyjęcia pienię­
dzy i zanim zdążyła mu podziękować, wskoczył na
swój motocykl i zniknął.
Dumny buntownik, myślała, wjeĹźdĹźając przed je­
go dom. A jednak, na swĂłj szorstki sposĂłb, szarman­
cki. Może przy odrobinie inteligencji - a Coco była
przekonana, że tego jej nie brakuje - uda jej się zagrać
na tych jego cechach i uzyskać to, czego chciała.
261
Holtowi promienny uśmiech. - Bardzo przepraszam,
A więc to jest domek Christiana Bradforda. Oczy­
ale chyba przeszkadzam.
wiście widziała go wcześniej, ale nie zwracała uwagi.
Teraz zatrzymała się na chwilę i z przymkniętymi Holt mocno przytrzymywał Sadie, która wyrywała
oczami próbowała coś poczuć. Musiała tu pozostać się do pierniczków.
jakaś energia, coś, czego wiatr i deszcz nie zdołały
- Słucham?
zmyć z murów.
- Chyba przeszkadzam - powtórzyła Coco. -
Coco uważała się za mistyczkę. Czy była to tylko
Wiem, że jest jeszcze wcześnie, ale nie umiem długo
jej wyobraz
nia, czy nie, w kaĹźdym razie miała wraĹźe­
spać, gdy dzień jest taki piękny. Słońce, śpiew pta­
nie, że jest w stanie wyczuć w atmosferze napięcie
ków, nie wspominając już o piłowaniu i waleniu
i pozostałości wielkich emocji. Zadowolona z siebie,
młotkami. Czy ona miałaby ochotę na pierniczka?
weszła na schodki.
- Nie czekając na odpowiedz
, zdjęła jedno ciastko
Ubrała się na tę okazję bardzo starannie. Oczywiś­
z tacy i podała psu. - A teraz usiądz
i zachowuj się
cie zależało jej na tym, by wyglądać atrakcyjnie, ale
grzecznie.
rĂłwnieĹź godnie. Stary, klasyczny kostium Chanel
Sadie usiadła z uszczęśliwionym wyrazem pyska
w kolorze przypudrowanego błękitu był doskonały na
i z zachwytem wpatrzyła się w Coco.
tę okazję.
- Dobry pies - uśmiechnęła się Coco i przeniosła
Przywołała na twarz przyjazny uśmiech i zastukała
wzrok na Holta. - Pewnie mnie pan nie pamięta. Nie
do drzwi. Po drugiej stronie rozległo się szaleńcze
widzieliśmy się już od lat.
szczekanie psa, ktoś rzucił parę niecenzuralnych
- Pani McPike - stwierdził Holt. Owszem, pamię­
słów. Coco przyłoĹźyła dłoń do piersi. Drzwi ot­
tał ciocię Coco, chociaż ostatnim razem, gdy ją
worzyły się z rozmachem i na progu stanął Holt,
widział, była platynową blondynką. Od tego czasu
prosto spod prysznica. Sadie jak pocisk przemknęła
minęło dziesięć lat, a jednak wyglądała teraz znacznie
obok niego. Coco wydała głośny pisk. Holt jednak
młodziej. Albo przeszła pierwszorzędny lifting, po­
wykazał się refleksem i pochwycił psa za obrożę,
myślał, albo odkryła z
ródło młodości.
zanim Sadie zdążyła zepchnąć gościa ze schodków.
- Tak, to ja. Bardzo mi pochlebia to, że pamięta
Trzymając w jednej ręce tacę z czekoladowymi mnie tak atrakcyjny mężczyzna. Ale gdy się ostatnio
pierniczkami, Coco przenosiła wzrok z psa na męż­ widzieliśmy, był pan jeszcze chłopcem. Proszę bar­
czyznę i z powrotem. dzo. - Podsunęła mu tacę.
Nie miał wyboru. Musiał ją przyjąć i zaprosić
- Och Boże - powiedziała jednym tchem. - Jaki
gościa do środka.
ogromny pies! I jaki podobny do naszego Freda! A ja
- Dziękuję - mruknął, patrząc na pierniczki. Wi­
miałam nadzieję, że on niedługo przestanie rosnąć!
docznie przynoszenie mu prezentów stało się nowym
Przecież na tym psie dałoby się jez
dzić! - Rzuciła
262
hobby Calhounów. Coco tymczasem przesunęła się Holt odstawił pierniczki na stół.
obok niego i swobodnie weszła do domu. - Co mogę
- Nie rozumiem, dlaczego. Ale powiedziałem pa­
dla pani zrobić?
ni siostrzenicy, że jeśli przekonam się, iż między nimi
- Prawdę mówiąc, po prostu bardzo chciałam
istniała jakaś istotna więz
, zrobię, co będę mógł, by
zobaczyć ten dom. Pomyśleć, Ĺźe to właśnie tu Chris­
wam pomĂłc.
tian Bradford mieszkał i pracował... - Westchnęła.
- Był pan w policji, prawda?
- I marzył o Biance.
Holt wsunął kciuki w kieszenie spodni, nieufny
- Cóż, na pewno mieszkał tu i pracował.
wobec tej nagłej zmiany tematu.
- Suzanna mówiła, że nie jest pan przekonany,
- Tak.
czy oni rzeczywiście się kochali. Rozumiem pańskie
- Muszę przyznać, że byłam zaskoczona, gdy
wątpliwości, ale to część historii mojej rodziny.
dowiedziałam się, jaki zawód pan wybrał, ale jestem
Pańskiej również. Och, jaki wspaniały obraz!
pewna, że dobrze pan wykonywał swoją pracę.
Przeszła przez pokój i stanęła przed mglistym
- Starałem się - odrzekł Holt z pozornym spoko­
pejzażem wiszącym nad kamiennym kominkiem.
jem.
Choć obraz przedstawiał mgłę, kolory były żywe
- Przypuszczam, Ĺźe rozwiązywał pan róşne zaga­
i nasycone, jakby potęga Ĺźycia i namiętności prĂłbo­
dki.
wała się wyłonić w pełni spoza szarej zasłony. Białe
Jego usta zadrgały.
czapy piany na falach, ostre, czarne krawędzie skał,
- Owszem, kilka.
ponure cienie wysp majaczyły na tle zimnego, mrocz­
- Zawsze podziwiam policjantĂłw z telewizji, ktĂł­ [ Pobierz całość w formacie PDF ]