[ Pobierz całość w formacie PDF ]
warunkiem, że urodzi mu dziecko. Paulina jednak nie mogła jakoś zajść w ciążę. Twierdziła, że nie
ma w tym jej winy, że ten mały idiota po prostu nie jest w stanie zrobić dziecka. Podkreślała, że
jego dwuletnie małżeństwo pozostało bezdzietne, choć Józefina miała przecież dwójkę potomstwa z
poprzedniego związku.
Po bitwie nad Nilem w 1799 roku Napoleon pozostawił panią Foures w Kairze i prześliznął się
przez brytyjską blokadę. Nigdy więcej nie ujrzał Pauline, choć gdy zasiadł na cesarskim tronie, kupił
jej dom i zapewnił szczodre utrzymanie. Pauline Foures zmarła w roku 1869, za panowania
Napoleona III, w wieku dziewięćdziesięciu lat.
Józefina dowiedziała się o romansie męża w najbardziej upokarzający sposób. Listy opisujące
najintymniejsze aspekty związku zostały przechwycone przez Anglików i opublikowane w Londynie.
Natychmiast przedrukowały je gazety francuskie.
Tymczasem skandal, jaki wybuchł wokół dostaw wojskowych porucznika Charlesa, doprowadził do
rozstania kochanków. Józefina nie miała, więc wyboru, musiała pogodzić się z mężem. Usłyszała, że
opuścił Egipt, popędziła, więc na wybrzeże, wyprzedzając nawet jego braci. Dotarła już do Lyonu,
gdy dowiedziała się, że minęli się w drodze. Zawróciła, więc do Paryża. Gdy Napoleon zjawił się
przy ulicy de la Victoire, zastał pusty dom. Kilka godzin pózniej przybyli jego bracia. Opowiedzieli
mu o wszystkim i nalegali, by zażądał rozwodu.
Jednakże Napoleon kochał Józefinę tak bardzo, że nie umiał przyjąć do wiadomości faktu, iż była mu
niewierna. Gdy w trzy dni pózniej powróciła w końcu do domu, Napoleon zamknął
się na klucz w gabinecie. %7ładne prośby i błagania nie mogły skłonić go do otwarcia drzwi.
Józefina przepłakała na progu całą noc. Rankiem służąca doradziła jej, by przyprowadziła Hortense i
Eugene a. Napoleon kochał swe przybrane dzieci, więc wreszcie wyszedł z ukrycia. Oczy miał
czerwone od płaczu. Gdy obejmował Eugene a, Hortense i Józefina upadły mu do stóp i podjęły za
kolana. W tej sytuacji nie mógł opierać się zbyt długo. Gdy po jakimś czasie odwiedził ich jego brat,
Lucien, znalazł małżonków w sypialni w najlepszej zgodzie.
A jednak nic już nie mogło być jak dawniej. Józefina próbowała teraz desperacko utrzymać miłość
męża, lecz Napoleon szukał rozkoszy gdzie indziej. Mimo to w jego obecności nie wolno było nawet
wspomnieć o poruczniku Charlesie. Po zamachu stanu, w wyniku, którego w 1800 roku Bonaparte
stał się dyktatorem, jego adiutant, niejaki Duroc, stale poszukiwał młodych kobiet i prowadził je do
sypialni sąsiadującej z gabinetem Napoleona. Kazano im natychmiast się rozbierać i kłaść do łóżka,
aby mogły zaspokoić potrzeby le petit general* gdy tylko skończy on pracę. Dwa lub trzy razy
Napoleon był nawet nieomal zakochany.
Nie miał zwyczaju się usprawiedliwiać. Mówił Józefinie po prostu: Powinnaś uważać za zupełnie
naturalne, że pozwalam sobie na tego rodzaju rozrywki . Cudzołóstwo było jego zdaniem
zamaskowanym dowcipem, [& ] nie osobliwym fenomenem, lecz całkiem zwyczajnym wydarzeniem
na jakiejś sofie .
Rozpaczliwie usiłując ocalić swą pozycję, Józefina zdecydowała, że Hortense musi poślubić
Ludwika Bonaparte. W ten sposób, nie mogąc być matką następcy Napoleona, będzie przynajmniej
jego babką. Zdobyła przychylność męża dla swoich planów wpływem wywieranym w buduarze, za
pomocą błagań i pieszczot , jak powiedział jeden ze służących.
Małżeństwo omal nie spaliło na panewce, gdy Ludwik usłyszał plotki o tym, że osiemnastoletnia
Hortense ma romans z ojczymem czyli samym Napoleonem.
Podczas drugiej kampanii włoskiej Napoleon regularnie posyłał popołudniami po miejscową
dziewczynę, by przyjemnie spędzić czas . Uwiódł także słynną La Grassini, primadonnę La Scali, i
umieścił w luksusowym apartamencie w Paryżu. Jednakże przelotny romans ze zwycięskim
bohaterem w Mediolanie to całkiem coś innego niż bycie oficjalną kochanką głowy państwa.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]