[ Pobierz całość w formacie PDF ]

przydrożnego baru cudzoziemiec robi na nich jakiekolwiek
wrażenie? Nawet jeśli nie zdarza się to często? Nawet jeśli
nie potrafią zrozumieć, co go tu sprowadza? Dlatego póz
-
niej, kiedy wreszcie ktoś zdecyduje się nawiązać rozmowę,
jednym z�pierwszych pytań będzie:
 A�po co tu przyjechałeś?
W�tych słowach też nie wyczuwa się niechęci. Raczej
niedowierzanie. Bo chociaż faktycznie żyją tutaj długo,
chociaż świetnie pamiętają, że jako pierwszy lud świata
uznali Jezusa Chrystusa za prawdziwego Boga, to przecież
przyzwyczaili się już do tego, że� poza nimi samymi� ni-
kogo właściwie to nie interesuje.
Więc częstują kawą. Jak na przykład ten starszy męż-
czyzna ze wsi Oszakan, który widząc cudzoziemca czeka-
jącego na autobus na pustym, rozgrzanym słońcem placu,
podszedł do niego i�uprzejmie zaprosił do własnego domu�
jedynie po to, nie licząc rzecz jasna kawy i�kieliszka wód-
ki, żeby opowiedzieć mu o�swoim nie do końca udanym
życiu. Tak jakby liczył na to, że ktoś jednak patrzy na ten
plac z�góry� ktoś, kto nagrodzi go za ten dobry uczynek
jakimś drobnym szczęściem. Tak jakby� bo z�jego opo-
wieści wynikało, że na nic takiego nie liczy.
 Autobus będzie dopiero za półtorej godziny� powie-
dział tylko na wstępie tytułem usprawiedliwienia.
Ale na kawie zwykle się nie kończy. Bo zaraz póz
niej
okazuje się, że trzeba coś zjeść, że trzeba zatroszczyć się
o�to, czy cudzoziemiec aby na pewno ma już upatrzone
84
miejsce na nocleg. Jeśli nie ma, od tej chwili nie musi już
zaprzątać sobie tym głowy.
Częstują tym, co mają, chyba że czas i�okoliczności po-
zwalają zakrzątnąć się i�zorganizować kawałek lepszego
mięsa lub butelkę szlachetniejszego alkoholu. A�chociaż
sztukę uprawy winorośli poznali wcześniej niż starożytni
Grecy, dziś chętniej piją trunki wysokoprocentowe, przy
czym bardziej od słynnych ormiańskich koniaków cenią
sobie domowe destylaty� przygotowane własnoręcznie lub
kupione od bieglejszych w�tym rzemiośle sąsiadów.
Niektórzy traktują to wszystko aż tak poważnie, że kie-
dy cudzoziemiec wreszcie odchodzi, odprowadzają go do
głównej drogi lub do miejsca, gdzie zatrzymują się marsz-
rutki bądz
autobusy, a�potem, w�ostatniej chwili, przytrzy-
mują dziwnie długo jego dłoń albo wręcz obejmują go na
pożegnanie. Ich oczy robią się wtedy szkliste, ponieważ
nie wierzą, że kiedyś go jeszcze zobaczą.
Tak to robią w�Armenii.
Nie boję się i�boję zarazem. Nie boję się, bo prosił mnie
o�to Gagik, a�jest to człowiek, do którego� sądząc po tym,
jak dobrze radzi sobie w�życiu� w�wielu sprawach można
mieć zaufanie. Boję się, ponieważ trudno się nie bać. Za
bardzo ich polubiłem.
To było oczywiście w�Goris. Jadłem właśnie kolację na
obrośniętym winoroślą tarasie hoteliku Kaczika, kiedy
odebrałem telefon, którego spodziewałem się raczej któ-
regoś z�kolejnych dni niż dzisiaj.
 Zejdz
na dół, przed dom� odezwał się Gagik.� Ktoś
po ciebie przyjedzie.
Faktycznie. Kiedy stanąłem na brzegu drogi pod zepsutą
latarnią, nie musiałem czekać długo. Po kilku minutach
85
z�mroku wyłonił się biały terenowy samochód i�zatrzymał
się przy krawężniku. Nowiuteńka łada niva. Kierowca� za-
dziwiająco przystojny dwudziestolatek w�koszuli jeszcze
bielszej niż samochód� otworzył prawe okno, pochylił
się ku niemu i�spytał:
 Krysztof?
 Tak, to ja� odpowiedziałem.
 Wsiadaj� zaprosił mnie, a�kiedy znalazłem się w�środ-
ku, przedstawił się i�dodał:� Jestem synem Gagika.
Jechał szybko, choć bez młodzieńczej brawury, i�już po
chwili znalez
liśmy się poza miastem.
 Dokąd jedziemy?� spytałem.
 Do restauracji.
Wcale na to nie wyglądało. Pokonaliśmy trzeci lub
czwarty zakręt wznoszącej się serpentyny� to była ta
sama droga, którą od strony Erywania przybywają jadące
do Iranu ciężarówki� więc miasto widać było teraz z�góry
i�stawało się jasne, że trzeba o�nim na jakiś czas zapo-
mnieć. Ale nie niepokoiłem się ani trochę. Nawet wtedy,
gdy po kolejnym zakręcie samochód zjechał z�asfaltu
w�wyboistą drogę, żeby po kilku minutach zatrzymać się
przed samotnym piętrowym domem, na którym wcale
nie było szyldu z�napisem  Restauracja . Nie było na nim
żadnego szyldu.
Weszliśmy do środka, do dużej pustej sali. Stały w�niej
tylko dwa stoły bilardowe. Po prawej stronie zobaczy-
łem rząd zamkniętych drzwi� czterech lub pięciu. Mój
młody przewodnik zaprowadził mnie do tych ostatnich
i�otworzył je. [ Pobierz całość w formacie PDF ]